sobota, 29 czerwca 2013

# Chapter Twenty Seven #

Staliśmy. Byliśmy spięci, w gotowości na wszystko. A przynajmniej ja byłam przygotowana. Tak sądziłam, dopóki nie zobaczyłam Zmiennokształtnego w jego ludzkiej postaci. To była Evelyn w swojej kreacji z obchodów Pełni. Stopy miała bose, a szpilki niosła w ręce. Zwinnymi ruchami podeszła do nas, wcale się nie spiesząc. Chris stanął w trochę bardziej swobodnej pozie, udając wyluzowanego. Lecz ani na chwilę nie spuszczał wzroku z dziewczyny. Cały czas gotowy był stanąć z nią do walki. Choć... Czy walczyłby z nią? Przecież była dziewczyną...
- O czym chciałaś porozmawiać? - rzucił niby od niechcenia.
- Ja... - zaczęła po chwili milczenia. - Dziękuję.
Spojrzeliśmy z Chrisem po sobie zdezorientowani. Za co ona miałaby nam dziękować?! Nic dla niej nie zrobiliśmy. Co więcej, nawet się nie znaliśmy... Dziewczyna wywnioskowała po naszych minach, że nie mamy pojęcia, o czym mówi.
- Dziękuję wam za to, że wyrwaliście mnie z tej przeklętej książki... - wyjaśniła. Zrobiłam jeszcze głupszą minę. - To ja byłam Sukkubem. - szepnęła i spuściła na chwilę wzrok. - Trafiłam do tej książki jakiś dzień czy dwa przed waszymi przyjaciółmi. Nikt się nie zainteresował moim zniknięciem, bo akurat wtedy miałam być u ciotki - odpowiedziała na moje niezadane pytanie. - Tam minął ponad rok a tutaj może doba. Autor książki nieźle to sobie zaplanował. Niby przypadkowa ofiara, ale umiał ją wpleść w opowiadanie. Napisał całą tą część o mojej przeszłości i tym, że jestem Sukkubem. Moja postać była całkowicie inna od tego, jaka jestem naprawdę, więc na początku dziwnie się czułam, omamiając mężczyzn, lecz z czasem do tego przywykłam i - tu zadrżała - zaczęło mi się podobać. Aż w końcu pojawili się wasi przyjaciele i ich uratowaliście. A ratując ich, wyciągnęliście i mnie, bo nie byłam prawdziwą bohaterką tej książki. Myślałam, że ktoś mnie zauważył wtedy w bibliotece, gdy wyleciałam z tej książki zaraz po waszych znajomych, lecz za bardzo byliście zajęci sobą, by mnie dostrzec. Szybko stamtąd uciekłam i udawałam, że na serio byłam u ciotki, bo wiedziałam, że nikt oprócz was mi nie uwierzy. - Zamilkła. To był chyba koniec całej tej historii, jednak ani ja, ani Chris nie odezwaliśmy się.
- To stąd cię znam! - wypaliłam po długim milczeniu. Dziewczyna roześmiała się.
- Tak. Jedyne co zachowałam to swój wygląd. Choć może i to się zmieniło w opowiadaniu... - westchnęła. Milczeliśmy przez dobre kilka minut. - Powinnam już iść - odezwała się w końcu ledwo słyszalnym głosem.  - Jeszcze raz dziękuję.
Odwróciła się i ruszyła w stronę szkoły. Spojrzałam na Chrisa. Chłopak wzruszył tylko ramionami.
- To było dziwne - powiedziałam.
- Co najmniej. - Zaśmiał się. - Wracamy?
Pokiwałam głową. Chris splótł nasze palce i ruszyliśmy w drogę powrotną. Ściągnęłam buty i teraz musiałam je nieść w jednej ręce, bo było mi niewygodnie iść po ściółce leśnej w szpilkach. Zastanawialiśmy się czy to, co powiedziała Evelyn to prawda i czy możemy jej ufać. Chris jej nie znał i wolał nie wysuwać pochopnych wniosków. Ale nie okazywał też wobec niej sympatii. Sama czułam, że z tą dziewczyną spotkamy się jeszcze nie raz i że przysporzy nam nie lada kłopotów.
Szybko dotarliśmy do domu. Jak dla mnie zdecydowanie za szybko. Te chwile, kiedy byłam sam na sam z Chrisem, mogłyby trwać wiecznie. Ale niestety, nie trwały. Żegnaliśmy się chyba z dwadzieścia minut co chwila mówiąc "dobranoc" czy 'do zobaczenia" i całując się namiętnie. W którymś momencie ziewnęłam i chłopak zagonił mnie na górę, całując wcześniej w usta. Gdy przestał, oblizałam usta, czując na nich jego smak. Westchnęłam i przygryzłam dolną wargę. Roześmiał się serdecznie, musnął opuszkami palców mój policzek i szybko się oddalił. Zapewne nie chciał narażać nas na kolejne pół godziny pożegnań.
Stałam tam jeszcze dobrą chwilę, jednak gdy zmęczenie dało o sobie znać, powlokłam się na górę. Już miałam nacisnąć klamkę i wejść do środka, gdy usłyszałam głos mojego brata.
- Ja po prostu chciałem żebyś wiedziała.... - Ktoś siedzący z nim mu przerwał. Stanęłam przed drzwiami i wysiliłam swój mózg jeszcze odrobinę, by podsłuchać, o czym rozmawiają.
- No to ty mów pierwsza. Dziewczynom się ustępuje - powiedział David.
- No bo chodzi... - Dolatywały do mnie pojedyncze słowa. Ten ktoś powiedział coś ważnego. Przynajmniej tak to odebrałam.
- Cii . Nic więcej nie mów - szepnął David. Usłyszałam kroki. Mój brat oddalał się od drzwi, a to znaczyło, że już niewiele usłyszę. Jednak nie weszłam do pokoju. Ktokolwiek był rozmówcą mojego brata (a mogłam się założyć, że to Becky), chybaby mnie zabił, gdybym im przeszkodziła. Tylko... Co ja mam niby robić?! Nie musiałam jednak długo główkować, bo po chwili Becky oznajmiła:
- Lepiej żebyś już poszedł.
- Masz rację, przepraszam - szepnął David. - Dobranoc.
Postanowiłam wejść do pokoju, by uniknąć niepotrzebnych pytań. Gdy byłam już w środku, zobaczyłam tylko Becky, która właśnie odwracała się od okna i siadała na moim łóżku. Przygryzała dolną wargę. Miała lekko rozmazaną szminkę i włosy w nieładzie. Właśnie poprawiała swoją spódnicę. Potem ściągnęła buty. Była jakaś taka nieobecna, zamyślona. Zauważyła mnie dopiero, gdy usiadłam obok.
- Och - wyrwało jej się. - Cześć.
- Hej, wszystko w porządku? - spytałam, poprawiając jej włosy.
- Tak, chyba tak. Po prostu... - Zamilkła na moment. - Muszę do łazienki. - Westchnęła, wstała i zniknęła za drzwiami.
- Dziwne - mruknęłam pod nosem. Zastanawiałam się, co takiego David powiedział, czy zrobił Becky. Dlaczego była taka nieobecna i może... podłamana? Czyżby ją zranił?
Zamierzałam ją o to wypytać, jednak zanim Becky wyszła z łazienki, ja już twardo spałam.

***

Teraz od razu wiedziałam, że jestem z Liamem. Mimo, że było ciemno, a on stał pod osłoną drzew, po prostu czułam, że to on. Ten zapach cytrusów, te świecące w ciemności oczy...
- Czemu mnie tu znowu ściągnąłeś? - Chciałam wiedzieć.
- Muszę cię przeprosić za to wszystko, co się stało za pierwszym razem. Nie chciałem, żeby tamci cię skuli i uderzyli... Ja... nie wiedziałem, jak ich powstrzymać... Przepraszam. - Mówiąc to, przybliżał się do mnie. Na koniec stanął naprzeciwko mnie, położył dłonie na moich ramionach i patrzył mi w oczy. Nie wiedziałam, co na to powiedzieć. Czy przepraszał mnie szczerze? Czy wiedział, co zamierzali ze mną zrobić i mimo to mnie tam przyprowadził? Nie chciałam przenosić już swojego ciała astralnego do Liama. Ale przecież sam powiedział, że to on pomagał mi w tym. Więc chyba nie miałam nad tym kontroli.
- I tu się mylisz. Tym razem cię nie wezwałem. Sama wysłałaś do mnie swoje ciało, gdy poczułaś, że o tobie myślę. Jesteśmy Skojarzeni. Gdy chcesz się ze mną spotkać to wiesz, gdzie mnie znaleźć. Możesz czytać w moich myślach, a pamiętasz nasze pierwsze spotkanie? Wtedy nie mogłaś nic usłyszeć czy poczuć jak się czuję. To działa w obie strony.
Wystraszyłam się. Lecz po chwili zorientowałam się, że przecież mam tarczę ochronną, przez którą na pewno się nie przebije. Liam zaśmiał się.
- Twoja tarcza ochronna na mnie nie działa. To Skojarzenie - wyjaśnił. Czym do jasnej cholery jest to przeklęte skojarzenie? - Skojarzenie to wymienienie krwi, taka więź tworząca się między osobami Magicznymi, a Niemagicznymi, lub Magicznymi i Magicznymi. Osoby skojarzone ze sobą czytają sobie w myślach, odczuwają swoje emocje, potrafią znaleźć skojarzoną osobę, nawet gdyby była  nie wiadomo gdzie  i... - Chciał coś dodać, ale zamilkł. Nie wnikałam, chyba wolałam nie wiedzieć, co chciał dodać. Tylko jak to możliwe, że jesteśmy Skojarzeni? - Pamiętasz, gdy byłaś ze mną u mnie? - Aż za dobrze pamiętałam to spotkanie. Zadrżałam - Wtedy pierwszy raz cię ugryzłem... I się Skojarzyliśmy... Ale ja tego nie chciałem. Zmusili mnie. On powiedział, że mnie zniszczy, jeśli cię do niego nie doprowadzę. - Położył mi dłoń na moim policzku, a ja się cofnęłam. - Przepraszam.
Mówił szczerze. Czułam to, ale i tak nie chciałam mieć z nim nic do czynienia. Pragnęłam wyrwać się z tego koszmaru... Cholera, przecież to nie sen! Jak mam stąd odejść? Zaczęłam panikować....

Obudziłam się zlana potem i przerażona.
 " - Ja nie mogę być Skojarzona z Liamem. T niemożliwe, przecież to tylko sen." - uspokajałam się w myślach.

~~~~~~~~~~~~
Hej, tak wiem, że krótki i beznadziejny, no ale na nic innego mnie nie stać, żeby go jakoś poprawić..
Są wakacje, więc życzę wam udanego odpoczynku i DUŻO słoneczka!!!!!
Na rozpoczęcie tych dwóch miesięcy laby proszę was o 4 komentarze. Co wam się podoba, a co nie.
To tyle, Narka! <3

3 komentarze:

  1. genialne jak zwykle, ale osoby magiczne i magisczne? nie powinno być przypadkiem osby magiczne i niemagiczne?

    OdpowiedzUsuń
  2. Boosko ^^
    mam pomysła :D ale to jak do mnie przyjedziesz :D
    Wcale nie jest beznadziejny...
    Weny :*

    OdpowiedzUsuń
  3. Swietny rozdzial :) stwierdzam ze masz dar do pisania. Rosemarie

    OdpowiedzUsuń